Balletje

Florus heeft tonnen speelgoed. Maar hij speelt maar met één ding. Een fluffy balletje dat hij op week één van de krabpaal heeft getrokken. Het is zacht en het rammelt. Waar Florus is, daar is het balletje. Hij sleurt ermee rond alsof hij met zijn prooi rondzeuld. Hij holt erachter, het hele huis door. Urenlang dolle pret.

Stitch ondergaat het jonge geweld. Stitch is een hele grote loebas. Een kruising van een Bordeaux dog. Hij is lief en doodbraaf maar heel imposant om te zien. Van dag één was hij heel enthousiast toen Florus zijn intrede deed hier in huis. Maar Florus die nog nooit honden had gezien was daar niet echt mee gediend. Na enkele dagen was hij aan zijn grote broer gewend. Hij speelt met zijn kwispelende staart en op heel ondeugende momenten springt hij naar Stitch 's dikke lippen. Stitch laat het allemaal over hem heen gaan. Maar Florus die uitgelaten achter zijn balletje aanholt, dat werkte hem precies op de zenuwen. Diep zuchtend blijft hij op zijn deken liggen. Tot de kleine sneltrein met balletje vlak voor zijn kolosale kop komt gestormt. Stitch springt dan plots op, waarna Florus zich een hoedje schrikt en het speeluurtje is voorbij.

Vanmorgen was het weer zover. Florus holde al bijna een half uur achter zijn balletje. Stitch keek niet op. Dat verbaasde mij, dus ik hield hem een beetje in de gaten. Op dat moment maakt hij een snoekduik naar het balletje. Hij springt terug op voor mijn neus en dolgelukkig staat hij te kwispelen met het balletje in zijn mond. Eindelijk had hij het onding kunnen vangen. Je had hem moeten zien. Zo fier dat hij was. Ik haalde het balletje uit zijn mond en prijsde hem luid lachend. Ik legde het balletje op tafel en Florus ging er heel demonstratief naast liggen. Dit was zijn balletje!